ο γατος της διακινησης εμποριου

Σημερα,Δευτερα 6-Ιουνιου-1666, Τριτη και 13, επαθα τη μεγαλυτερη πλακα και τη πιο γιαντιαια τερηδονα της ζωης του σκυλου μου. Δεν υπεκυψα ομως στην απατη της χρυσομαλλης καραφλας και εφυγα σκοτωνοντας το γατακι του Λοχ Νες που μου εκλεινε το δρομο για το Πακισταν της Βραζιλιας, αναμεσα στην Ισλανδια και τον Ξενωφοντα. Μιλαμε για μια επεκταση απο εδω μεχρι αυριο και μεθαυριο αμα θες, δεν εχω προβλημα, αλλα εχω προβλημα να το ξερεις. Εχθες το γνωστο λιονταρι με φτερα αλογου και ποδια χρυσοψαρου εγινε εφηβος επιτελους και επιαρχης και μεταμορφωθηκε σε δικεφαλο καβαλαρη που δεν ειχε κεφαλι και ειχε ποδια και χερια τριανταφυλλιας. Μολις τον ειδα μου ρθε να ξεσπασω σε πολυ αγρια γελια απο την τρομαρα που εφαγα για μεσημεριανο. Αυτο το προτελευταιο απ το τελος μου εφτιαξε την ψυχοδιαλογια μολις το μυρισα με το αυτι με αποτελεσμα να κλαψω αργα και βασανιστηκα κατω απο το λυκοφως, δηλαδη το φως της αγελαδας. Επειδη ομως τωρα τελευταια...εεε...εννοουσα τωρα πρωτα εσκισα...εεε...υπονοουσα ακουσα ενα βιβλιο μεχρι την πρωτελευταια σελιδα, μου ξεφυγε το νοημα και πηγε στην λιακαδα να συναντησει την ψευτικη αγαπη επιαρχης... και τοτε ηταν που ηρθαν δακρυα στα ματια μου χρησιμοποιωντας της διαστημικες συγκινονιες για να αποφυγουν τη διακινηση. Περπατησα στο δρομο που εβλεπα να πηγαινει διαγωνια αριστερα προς τα δεξια πλευρα και την ολοϊδια μπροστινη ηλιαση της κατωφερουσας διαγωνιου του μπροστινου φραχτη του κτηματος που διακατεχω στον Ωροπο της ορεινης Ολανδιας στους προποδες του Πολεμικου Ωκεανου. Δεν αργισα ομως να ξεφυγω απο αυτην την ψευδαισθηση που ελουζε τα νυχια μου που ειχαν λαδωσει επειδη τα πασαλλειψα με κερι για να μην παθουν αιμορροϊδες απο την προσπαθεια να παιξουν ποδοσφαιρο με πενα. Τοτε οι Ελπιδες μου με εγκατελειψαν και μου εμειναν μονο οι Ειρηνες. Οταν με διακατελληψαν κι αυτες εχυσα δακρυα οργης και μισους επειδη πλεον ειχα βρει τη γατα μου. Ετσι εκανα μια βουτια στην αμμο να βραχω λιγακι γιατι δεν αντεχα αλλο την υγρασια. Τοτε ενας κομητης επεσε πανω στο κεφαλι μου, αλλα εσπασε κατα την αποκρουση με γροθιες του Jimi Hendrix με αποτελεσμα να μην μπορει πλεον να πεθανει απο ηρωινη. Τοτε ηταν η ωρα να επεμβει ο δικεφαλος καβαλαρης που δεν ειχε κεφαλι και ειχε ποδια τριανταφυλλιας. Εβγαλε ενα μαχαιρι και με πυροβολησε αφου του εδωσα την αδεια μου, ωστε να μπορεσει να παει διακοπτες. Εγω ομως δεν καθισα με διασταβρωμενα τα ποδια αλλα του ελιωσα το ποδηλατο χρησιμοποιοντας καυτο παγο αυτοκινητου. τοτε ηταν που συγκινηθηκα τοσο πολυ, ωστε την αλλη μερα εχυσα πολυ αιμα απο τη Χαρα μου και απο τη Μαρια μου. Η Ζωη ομως προχωρ...εεε η Ζωη πεθανε στο προηγουμενο επισοδειο με συγχωρειτε. Η ζωη πεθανε αλλα η Ζωη...παλι τα μπερδεψα. Λοιπον! Η Ζωη πεθανε, αλλα η ζωη ξανασυνεχιζεται στο παρελθον...
γι αυτο κι εγω δεν συνιθιζω να ξαναδιαλεω τα ολοϊδια πραγματα πανω απο 5 φορες την ωρα. Χαιρετισματα απο τον δικεφαλο καβαλαρη που δεν ειχε κεφαλι και τα ποδια τριανταφυλλιας.
!!!ΤΕΛΟΣ!!!


Made by: Petros Petalas (metalman)